Matthäus Passion óók van de duivel

Dat popmuziek in de ogen van GerGem-dominees en jeugdleiders tot het domein van de duivel moet worden gerekend, wisten we al. Maar ook een klassieke uitvoering van de Matthäus Passion redt het niet in deze kringen. Ds. C.J. Meeuse uit Goes meldt in het Reformatorisch Dagblad dat “de vorm en de wereldse wijze van uitvoeren afleiden van de inhoud: het bittere lijden en sterven van de Heere Jezus.” Het probleem zit ‘m erin dat de Matthäus een oratorium is. “Hoewel er in de oratoria prachtige muziek en zang van een orkest, solisten en een koor klinken, is er toch een groot verschil met bijvoorbeeld cantates, die niet meer willen geven dan een vertolking van de Bijbelse boodschap,” aldus Meeuwse.

“Bij een oratorium wordt er een stuk geschiedenis weergegeven, een gedramatiseerd verhaal. In de Matthäus Passion krijgen bijvoorbeeld de verschillende zangsolisten de rol van een Bijbelse persoon. Wat Petrus sprak, wordt gezongen, maar ook wat Judas zei, of Pilatus. Er is zelfs een zanger die de ‘rol’ van Jezus krijgt toebedeeld. Hier worden de grenzen van het toelaatbare zeker overschreden.” De Heere Jezus zou hier zeker over oordelen omdat deze vorm het accent legt op schoonheid. En schoonheid is niet van God, maar van de duivel. De bijbelse boodschap is volgens Meeuwse “te waar om mooi te zijn.”