De 4e Musketier geanalyseerd

“Bloed is goed, de pijn is fijn.” Voor iedereen die zich afvraagt waarom gristenmannen zich in hemelsnaam in de Ardennen moeten bewijzen, heeft dr. Miranda Klaver van de VU een doorwrocht artikel geschreven. Hierin wordt de gevoelige ziel van de 4e Musketier blootgelegd en wordt de beweging sociaal-psychologisch geduid. De gristenman is namelijk een potentiële oerheld met een vaderwond die alleen kan worden geheeld door met z’n buddies in een koude beek te springen en daarna weer braaf voor z’n gezinnetje te zorgen. Dat u het weet.

GristenUnie-senator Roel Kuiper vindt mannen die een Ardennense beek doorwaden maar watjes. Echte mannen met een missie verhuizen naar de Randstad. Die zwemmen het IJ over om in Amsterdam-Noord een gemeente te stichten. Maar dat heeft hij een musketier nog nooit zien doen, zo merkte hij onlangs droogjes op tijdens een spreekbeurt op de Biblebelt.

Inmiddels is de beweging wel naar het oosten uitgebreid. Henk Stoorvogels boek ‘Der Vierte Musketier. Leben im Dienst des Führers Königs’ is daar een echte bestseller. Niet verwonderlijk, want de Duitse ziel is verknocht aan de natuur; abseilen en marschieren op allerlei romantische plekken in de Heimat, wie wil dat niet? “Bist du bereit für das grosse Abenteuer? Jawohl Obersturmbannführer Heinrich Störvogel!” Er gaat niets boven een godwinnetje op z’n tijd.

De 4e Musketier verlegt meer grenzen. Na de Ardennen, Schotland, Amerika en Oeganda wordt nu ook Noorwegen aan het gristelijke heldenrepertoire toegevoegd. Van 10 t/m 13 april 2014 leren kerkgaande watjes hoe ze Viking kunnen worden. Dus bomen omhakken, drakkars bouwen, bij het kampvuur saga’s vertellen, op strooptocht gaan en de vijand plunderen. Veel gristenmannen dromen daar al vanaf hun vroege jeugd over.

Tegenwoordig mogen de vrouwen van de musketiers ook heel af en toe – en onder stringente voorwaarden – mee op reis. Niet naar de masculiene karakterweekenden, die zijn namelijk fysiek te zwaar en mannen kunnen hun hart niet zo goed openen in een gemengde groep, maar wel naar de zogenaamde ‘muskathlons’. Dit zijn hardloopwedstrijden in Afrika om daar onrecht mee uit te bannen. Maar om te voorkomen dat de gristelijke testosteronkanonnen de vrouwen bespringen, zijn wel enkele maatregelen genomen. Zo komen mannen en vrouwen in gescheiden teams, reizen ze in gescheiden busjes, hebben ze buddies van het eigen geslacht, en zijn de teamtijden ook gescheiden. Echtparen mogen alleen de nacht samen doorbrengen en hand-in-hand de marathon afleggen.

Dat dient een doel, want uiteindelijk moet de vermeende ongetemde man in de weekendjes wild doen wel met hulp van Jezus worden getemd, zodat hij zich kan ontwikkelen tot brave echtgenoot en vader. Feitelijk wordt alleen de afstandsbediening van de TV vervangen door een setje hardloopschoenen. Maar dat is ook winst.